Í Félagsdómi 4/1962 (V:61) voru málavextir þeir að stéttarfélag boðaði verkfall og hélt því fram að bréf hefði verið afhent á skrifstofu sáttasemjara um hádegi á laugardegi, en sáttasemjari vottaði að bréf þetta hafi ekki verið komið til hans er hann fór af skrifstofu sinni á hádegi þennan sama dag, en legið á borði hans er hann kom til vinnu á þriðjudagsmorgni. Félag atvinnurekenda krafðist ógildingar á boðuðu verkfalli. Stéttarfélagið hélt því meðal annars fram að sáttasemjari gæti einn átt sakaraðild að málinu og ekki skipti máli þótt sáttasemjara væri ekki tilkynnt verkfallsboðun með 7 sólarhringa fyrirvara, þar sem hann hefði fengið tilkynningu um verkfallið áður en það hófst. Dómurinn dæmdi verkfallið ólögmætt og sagði að skýra yrði fortakslaust ákvæði 16. gr. laga nr. 80/1938 á þá lund að lögmæti verkfalls sé því skilyrði bundið að gætt sé af hálfu verkfallsboðanda þeirrar tilkynningarskyldu sem þar er boðin.
Auk ríkissáttasemjara ber að tilkynna verkfallsboðun þeim sem hún beinist aðallega gegn. Sé það ekki gert er verkfallsboðun ólögleg. Sjá hér Félagsdóm 10/1984 (IX:58), en þar hafði BSRB ekki tilkynnt verkfallsboðun Sveitarstjóra Borgarneshrepps vegna verkfalls bæjarstarfsmanna og var verkfallið dæmt ólögmætt.
Löglega boðað verkfall tekur sjálfkrafa til allra þeirra sem eru félagsaðilar þeirra samtaka sem tilkynnt er um verkfallið til. Þarf því ekki að tilkynna einstökum atvinnurekendum um verkfall séu þeir félagsmenn í samtökum vinnuveitenda, sem verkfall er tilkynnt til.
Talið er að nægilegt sé að tilkynna verkfall þeim atvinnurekendum, sem áður voru bundnir stéttarfélaginu með kjarasamningi og þeim sem kröfum er sérstaklega beint til vegna nýs kjarasamnings eða breytinga á þeim gamla og byggist þetta á þeim félagsdómum sem fallið hafa.
Það hefur stundum valdið ágreiningi hvort vinnustöðvun hefur verið boðuð réttum aðila og hefur ákvæðið verið skilið svo að beina ætti verkfallsboðun að þeim atvinnurekendum, félögum atvinnurekenda eða atvinnurekendasamböndum sem áður voru bundnir stéttarfélagi með kjarasamningi og þeim sem kröfum er sérstaklega beint til vegna nýs kjarasamnings eða breytinga á þeim gamla.
Í Félagsdómi 10/1952 (III:213) var deilt um þetta atriði. Málavextir voru þeir að Dagsbrún boðaði almennt verkfall sem einnig náði til Áburðarverksmiðju ríkisins. Tilraunir höfðu verið gerðar til að koma á sérstökum samningi við verksmiðjuna en þær ekki tekist. Verkfallið var boðað öllum þeim aðilum sem áður voru bundnir samningi við Dagsbrún, auk þess sem það var tilkynnt í útvarpi með sólarhrings fyrirvara. Hins vegar var Áburðarverksmiðjunni ekki tilkynnt um það sérstaklega. Var það í samræmi við þá venju Dagsbrúnar að tilkynna verkfall þeim einum sem kjarasamningar höfðu áður verið gerðir við. Félagsdómur komst að þeirri niðurstöðu að með orðalagi 16. gr. að tilkynna beri þeim sem vinnustöðvun "beinist aðallega gegn" hafi ekki verið tilætlun löggjafans að stéttarfélögum væri undantekningarlaust skylt að boða öllum þeim atvinnurekendum, sem verkfall getur bitnað á, vinnustöðvun með þeim hætti sem boðið er í greininni. Var niðurstaða málsins því sú að verkfallið var löglega boðað þótt Áburðarverksmiðjunni hafi ekki verið um það tilkynnt sérstaklega.
3 Hverjum á að tilkynna boðun verkfalls?
Verkfallsboðun ber að tilkynna þeim, sem verkfall beinist aðallega gegn og sáttasemjara. Sé verkfallsboðun ekki tilkynnt sáttasemjara með 7 sólarhringa fyrirvara er verkfall ekki löglega boðað jafnvel þótt verkfallsboðunin hafi borist gagnaðila í tæka tíð. Orðið sáttasemjara ber að skilja í dag sem ríkissáttasemjara, en með lögum nr. 33/1978 um sáttastörf í vinnudeilum var embætti ríkissáttasemjara sett á stofn.
Í Félagsdómi 4/1962 (V:61) voru málavextir þeir að stéttarfélag boðaði verkfall og hélt því fram að bréf hefði verið afhent á skrifstofu sáttasemjara um hádegi á laugardegi, en sáttasemjari vottaði að bréf þetta hafi ekki verið komið til hans er hann fór af skrifstofu sinni á hádegi þennan sama dag, en legið á borði hans er hann kom til vinnu á þriðjudagsmorgni. Félag atvinnurekenda krafðist ógildingar á boðuðu verkfalli. Stéttarfélagið hélt því meðal annars fram að sáttasemjari gæti einn átt sakaraðild að málinu og ekki skipti máli þótt sáttasemjara væri ekki tilkynnt verkfallsboðun með 7 sólarhringa fyrirvara, þar sem hann hefði fengið tilkynningu um verkfallið áður en það hófst. Dómurinn dæmdi verkfallið ólögmætt og sagði að skýra yrði fortakslaust ákvæði 16. gr. laga nr. 80/1938 á þá lund að lögmæti verkfalls sé því skilyrði bundið að gætt sé af hálfu verkfallsboðanda þeirrar tilkynningarskyldu sem þar er boðin.
Auk ríkissáttasemjara ber að tilkynna verkfallsboðun þeim sem hún beinist aðallega gegn. Sé það ekki gert er verkfallsboðun ólögleg. Sjá hér Félagsdóm 10/1984 (IX:58), en þar hafði BSRB ekki tilkynnt verkfallsboðun Sveitarstjóra Borgarneshrepps vegna verkfalls bæjarstarfsmanna og var verkfallið dæmt ólögmætt.
Löglega boðað verkfall tekur sjálfkrafa til allra þeirra sem eru félagsaðilar þeirra samtaka sem tilkynnt er um verkfallið til. Þarf því ekki að tilkynna einstökum atvinnurekendum um verkfall séu þeir félagsmenn í samtökum vinnuveitenda, sem verkfall er tilkynnt til.
Talið er að nægilegt sé að tilkynna verkfall þeim atvinnurekendum, sem áður voru bundnir stéttarfélaginu með kjarasamningi og þeim sem kröfum er sérstaklega beint til vegna nýs kjarasamnings eða breytinga á þeim gamla og byggist þetta á þeim félagsdómum sem fallið hafa.
Það hefur stundum valdið ágreiningi hvort vinnustöðvun hefur verið boðuð réttum aðila og hefur ákvæðið verið skilið svo að beina ætti verkfallsboðun að þeim atvinnurekendum, félögum atvinnurekenda eða atvinnurekendasamböndum sem áður voru bundnir stéttarfélagi með kjarasamningi og þeim sem kröfum er sérstaklega beint til vegna nýs kjarasamnings eða breytinga á þeim gamla.
Í Félagsdómi 10/1952 (III:213) var deilt um þetta atriði. Málavextir voru þeir að Dagsbrún boðaði almennt verkfall sem einnig náði til Áburðarverksmiðju ríkisins. Tilraunir höfðu verið gerðar til að koma á sérstökum samningi við verksmiðjuna en þær ekki tekist. Verkfallið var boðað öllum þeim aðilum sem áður voru bundnir samningi við Dagsbrún, auk þess sem það var tilkynnt í útvarpi með sólarhrings fyrirvara. Hins vegar var Áburðarverksmiðjunni ekki tilkynnt um það sérstaklega. Var það í samræmi við þá venju Dagsbrúnar að tilkynna verkfall þeim einum sem kjarasamningar höfðu áður verið gerðir við. Félagsdómur komst að þeirri niðurstöðu að með orðalagi 16. gr. að tilkynna beri þeim sem vinnustöðvun "beinist aðallega gegn" hafi ekki verið tilætlun löggjafans að stéttarfélögum væri undantekningarlaust skylt að boða öllum þeim atvinnurekendum, sem verkfall getur bitnað á, vinnustöðvun með þeim hætti sem boðið er í greininni. Var niðurstaða málsins því sú að verkfallið var löglega boðað þótt Áburðarverksmiðjunni hafi ekki verið um það tilkynnt sérstaklega.